Chapter 3

"ทำไมผมต้องทำตามคำสั่งคุณด้วยละครับ" เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างยียวนแล้วยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก มือหนาแกล้งลูบที่ร่างกายคนตัวเล็กเพื่อกลั่นแกล้ง

“อ่ะ พะ เพราะฉันสั่ง!” คนตัวเล็กแว้ดขึ้นมา ปากบางพยายามเม้มเข้าหากันเน้นเพื่อสกัดกั้นอารมณ์ กายเล็กบิดเร้าไปมา เหมือนคยูฮยอนยิ่งได้ใจลูบไล้กายเล็กแกล้งไปอีก

“พูดกับคนที่คุณขอความช่วยเหลือแบบนี้น่ะหรอ ไหนลองพูดขอเพราะๆหน่อยสิ แล้วผมจะยอมช่วยคุณ” นิ้วยาวไล้จากข้างแก้มลงมาที่ลำคอสวยจนไปถึงหน้าอกบางที่กระเพื่อมขึ้นลงด้วยแรงอารมณ์

“อึก” ซองมินเม้มปากเน้นไม่กล้าที่จะพูดมัน อยากก็อยากแต่จะให้เขาพูดขออะไรแบบนั้นเพราะๆมันก็กระดากเกินไป คยูฮยอนยืนมองคนตัวเล็กที่ไม่ปริปากสักคำก็เอ่ย

“สงสัยคุณคงไม่ต้องการ งั้นผมไปล่ะ” พูดจบก็จะหันหลังออกไป แต่ก็ต้องชะงักเพราะมือเล็กที่เอื้อมมาจับชายเสื้อเอาไว้

“ช่วย ช่วยฉันที ดะ ได้โปรด อื้อออ” จบประโยคริมฝีปากบางก็โดนคนตัวสูงฉกวูบไปทันที ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปในโพรงปากบางเกี่ยวกระหวัดเรียวลิ้นเล็กข้างในอย่างช่ำชอง มือหนาเอื้อมไปปิดฝาชักโครกให้ปิดลงแล้วดันคนตัวเล็กลงนั่ง

ปากหนาผละออกมาขบเม้มตามซอกคอขาว มือก็เลื่อนมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตคนตัวเล็กออกจนหมด แล้วแหวกออกกว้างจนเห็นยอดอกสีชมพูทั้งสองข้างที่ล่อตาล่อใจ ลิ้นหนาลากลงมาไล้เลียที่ยอดอกบางทันที กายบางแอ่นรับสัมผัสที่อีกคนมอบให้อย่างไม่ขัดขืน

“อะ อื้อ”

“อืม” เสียงครางทุ้มดังขึ้นอย่างพอใจในขณะดูดดุนยอดอกของคนตัวเล็ก ซองมินบิดกายไปมา มือเล็กเลื่อนมากำที่เสื้อร่างสูงแน่นเพื่อระบายความเสียวซ่าน

เมื่อคยูฮยอนเล่นกับยอดอกอีกคนจนพอใจแล้ว ร่างสูงก็เงยหน้าขึ้นมามองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ ตากลมฉ่ำปรือไปด้วยแรงอารมณ์มันช่างยั่วเย้าเลือดในกายเขาเหลือเกิน มือหนาเลื่อนมาปลดกางเกงที่คนตัวเล็กใส่อยู่อย่างรวดเร็ว

“อ๊ะ” ซองมินสะดุ้งน้อยๆเมื่อคนตัวสูงดึงกางเกงที่เขาใส่ลงมาจนถึงข้อเท้า ขาเล็กหนีบเข้าหากันด้วยความอาย มันก็น่าอายมั้ยล่ะมาแก้ผ้าต่อหน้าใครให้เขาปรนเปรอก็ไม่รู้ ใบหน้าหวานเอนหนีไปทางอื่น คยูฮยอนเห็นภาพนั้นก็ยกยิ้มอย่างชอบใจในตัวของอีกคน

“อ่ะ อ๊ะ!” และต้องสะดุ้งวาบอีกครั้ง เมื่อจู่ๆคนร่างสูงก็คุกเข่าลงนั่งจับขาบางแยกออกจากกันและก้มลงครอบครองสิ่งกลางลำตัวคนตัวเล็กด้วยปาก

“อื้อ อึก ฮึก” มือเล็กยกขึ้นมาปิดปากของตัวเองทันทีเมื่อหลุดเสียงครางออกไป คยูฮยอนเห็นอย่างนั้นก็ดึงมือคนตัวเล็กที่ปิดปากไว้ให้มาวางบนผมหนา มือเล็กกำแน่นที่กลุ่มผมหนาของร่างสูงเพื่อระบายความเสียวซ่าน ปากหนาขยับขึ้นลงตามจังหวะ

“อืม”

“อือ อื้อ อา” ครางระวิงเมื่ออีกคนขยับจังหวะเร็วขึ้น สะโพกบางแอ่นเข้าหาโพรงปากหนายิ่งขึ้น ร่างสูงเร่งความเร็วจนกายบางกระตุกซ้ำๆเมื่อใกล้จะปลดปล่อย

“อะ ใกล้ ใกล้แล้ว อีกนิด อ๊ะ” คนตัวสูงขยับจังหวะให้ถี่เร็วยิ่งขึ้นไปอีก สะโพกบางกระตุกอีกสองสามครั้งก่อนจะปล่อยหยาดน้ำรักเข้าไปในปากอีกคน คยูฮยอนกลืนน้ำรักทั้งหมดเข้าไปอย่างไม่นึกรังเกียจ ซองมินหลับตาพริ้มเมื่อความต้องการพลั่งพลาย หัวสมองตอนนี้ขาวโพลนร่างกายเหนื่อยหอบไปหมด

คยูฮยอนลุกขึ้นยืนมองคนที่หลับตาพริ้มจนคนโดนมองรู้สึกตัว ซองมินรีบหุบขาเข้าหากันทันที คนตัวเล็กลุกขึ้นยืนแล้วดึงกางเกงขึ้นมาใส่ไว้เหมือนเดิม

“อ้าวคุณ ผมช่วยคุณแล้วคุณช่วยผมบ้างสิ ผมอยากเหมือนกันนะ” คยูฮยอนเอ่ยออกมาเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กกำลังใส่เสื้อผ้ากลับเข้าที่แล้วเตรียมออก

“กะ ก็ช่วยตัวเองไปสิ” ร่างเล็กตอบแล้วก้มหน้าลงแต่สายตาก็ดันไปปะทะกับความแข็งขืนของอีกคนที่ดุนกางเกงออกมาจนเห็นได้ชัด จู่ๆความรู้สึกร้อนวูบก็กลับมาอีกครั้ง คนตัวเล็กหลับตาแน่นพร้อมจะเดินออก แต่ก็ถูกแขนแกร่งของอีกคนรั้งกลับมาอยู่ในอ้อมกอดจนแผ่นหลังบางแนบอก

“ขี้โกงจังนะครับ” เอ่ยกระซิบข้างใบหูเล็กพร้อมพ่นลมหายใจเบาๆ ใบหน้าหวานก้มต่ำ พยายามดันตัวออกห่าง เพราะความรู้สึกอยากเมื่อกี้มันกำลังกลับมาอีกครั้ง!

“ปะ ปล่อยนะ”

“ยังไม่ได้ค่าตอบแทนเลยจะปล่อยได้ยังไงกัน หื้ม”

“อือ มะ มันเป็นอีก อีกแล้ว อือ” ซองมินเอ่ยออกมาเบาหวิว คยูฮยอนได้ฟังก็ทำหน้างงขึ้นมา แต่พอได้ยินประโยคถัดมาจากคนตัวเล็กก็กระจ่างพร้อมกับยกยิ้มกริ่มทันที

“ช่วยฉัน ช่วยฉันอีกที”

“อืม..ไม่ล่ะครับ ช่วยตัวเองแล้วกันนะ” ได้ทีก็แกล้งอีกคนคืน ร่างสูงทำท่าจะผละอ้อมกอดออกแต่มือเล็กก็เลื่อนมาจับมันไว้ที่เดิม

“ได้โปรด..แล้วฉันจะ จะช่วย อือ นายคืน” อยากจะตบปากตัวเองจริงๆเลย แต่มันไม่ไหวแล้ว

“ตกลงนะครับ หึหึ” คยูฮยอนไม่รอช้ามือหนาปลดกางเกงร่างเล็กในอ้อมกอดออกทันทีแล้วล่นลงไปที่หัวเข่ามน มือหนาข้างหนึ่งคว้าเข้าที่แก่นกายเล็กที่ตั้งชั้นอีกครั้ง ส่วนมืออีกข้างก็เลื่อนมาเขี่ยขยี้ยอดอกบางผ่านเนื้อผ้า

“อื้ออ อา” ซองมินครางออกมาอย่างเสียวซ่านเมื่อถูกปรนเปรอโดยฝ่าของคนตัวสูง สะโพกเล็กบิดไปมาแนบชิดกับส่วนแข็งขืนของอีกคน จนคยูฮยอนต้องร้องครางเสียงต่ำ

“ซี๊ดด อื้มม คะ คุณนิ่งๆหน่อยสิ” มือหนายังขยับปรนเปรอให้คนตัวเล็กต่อไปตามจังหวะ คนตัวเล็กในอ้อมกอดเชิดหน้าร้องครางเสียงหลง

“อ่ะ อะ อ๊า อือ”

“อือ” ร่างสูงเร่งจังหวะให้รัวเร็วขึ้นเมื่อรับรู้ว่าร่างเล็กในอ้อมกอดใกล้จะถึงฝั่งฝันแล้ว

“อีกนิด อ๊ะ อ๊าา!” ซองมินปลดปล่อยและครางออกมาสุดเสียงในจังหวะสุดท้ายพร้อมกับทุกอย่างที่ดับมืดไป